marszałek Polski, Naczelnik Państwa ma swoje zasłużone miejsce na wawelu po koniec historii tego państwa
tylko za to, że jako jedyny przywódca miał odwagę publicznie i wielokrotnie nazwać naród polski kurwami
tak krótko, dobitnie po żołniersku, a jednocześnie do bólu prawdziwie
nie umie tego ani Kukiz, ani Mikke
boją się, czy nie potrafią
z drugiej strony moim zdaniem
przed zawiezieniem marszałka Piłsudskiego na wawel powinien on był być
bezwzględnie rozstrzelany przez polski pluton egzekucyjny za
wielu dowódców i żołnierzy, walczących po stronie legalnego rządu zostało osadzonych w więzieniu lub było przetrzymywanych w aresztach śledczych. Niektórzy z nich – np. gen. Włodzimierz Zagórski (do dziś nie wyjaśnione tajemnicze zaginięcie w dniu 6 sierpnia 1927 r. – w kolejną rocznicę wymarszu 1. Kompanii Kadrowej), gen. Tadeusz Rozwadowski, gen. Jan Hempel, gen. Oswald Frank, kontradmirał Jerzy Zwierkowski, gen. Jan Thullie, gen. Bolesław Jaźwiński – zmarli niedługo albo w ciągu kilku lat po zamachu w „niejasnych” okolicznościach
....
dodać trzeba los generała Sikorskiego
czyli Piłsudski załatwił najlepszych znanych mi w dziejach polskich generałów
z których w obecnej tej co to na samą myśl o niej rzygać się chce
żaden chyba nie ma pomnika, ani szkoły na nazwanie, czy ulicy
Precz z tą Polską
wracając do generała Jaźwińskiego, to kilkakrotnie polonijna prasa amerykańska rozpisywała się jak to on bohatersko prowadził i zbierał wojska polskie po Rusi i do odradzającej się Polski prowadził
Jaźwiński urodził się 30 listopada 1882 r. w majątku Buczemel, grodzieńskie. Do służby wojskowej powołany w 1900r. Po roku służby wstąpił do Tyfliskiej Szkoły Wojskowej, którą ukończył w 1903 otrzymując stopień podporucznika. Zawodowy oficer rosyjskich saperów. Uczestnik wojny rosyjsko japońskiej 1904 - 1905, w której wyróżnił się odwagą i bohaterstwem. W latach 1906 -1908 dowódca kompanii oddziału ekspedycyjnego na Kretę. W latach 1911 - 1913 był słuchaczem Wojskowej Akademii Inżynieryjnej w Petersburgu. W czasie I wojny światowej kierował fortyfikowaniem Grodna. Pułkownik z 1917. W okresie kwiecień 1917 - luty 1918 organizator pułków inżynieryjnych w I Korpusie Polskim w Rosji (na Wschodzie), luty 1918 - marzec 1918 komendant twierdzy Bobrujsk, marzec - maj 1918 dowódca 2 Dywizji Strzeleckiej 1 Korpusu Polskiego na Wschodzie. W lutym 1918 na czele swego pułku wyruszył na pomoc 2 Dywizji strzeleckiej walczacej w Bobrujsku.
Od 1 listopada 1918 w Wojsku Polskim. Listopad 1918 - marzec 1919 dowódca 21 pułku piechoty, marzec - kwiecień 1919 dowódca Okregu Wojskowego Warszawa. Pułkownik z 1 czerwca 1919. Czerwiec - sierpień 1919 dowódca XVI Brygady Piechoty, sierpień 1919 - styczeń 1920 dowódca Grupy Operacyjnej "Wschód". Styczeń - lipiec 1920 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego. W czasie wojny z bolszewikami w okresie lipiec - październik 1920 dowódca 11 Dywizji Piechoty i odcinka obrony Warszawy. W okresie październik 1920 - maj 1926 szef Wojskowego Instytutu Geograficznego. Generał brygady z 15 sierpnia 1924. W czasie przewrotu majowego 1926 opowiedział sie po stronie rządowej. Po przewrocie spotkała go zemsta ze strony marszałka Piłsudskiego. Aresztowany i więziony bez sądu, a nawet postawienia zarzutów, w Warszawie i Wilnie. Załamał się i nie odzyskał równowagi psychicznej do końca swoich dni. Ciężko chorował, był sparaliżowany. Od 30 listopada 1928 w stanie spoczynku. Osiadł i zmarł w Warszawie (1936).
Odznaczony: Virtuti Militari, Polonia Restituta 4 kl., Krzyż Walecznych czterokrotnie oraz odznaczenia bojowe armii rosyjskiej.